Mijn haat-liefdeverhouding met vroeger is alles wat ik van je heb

Wat ik zo goed vond aan ‘aan het einde gaan ze allebei dood’ was het plot maar vooral ook de schrijfstijl. Silvera speelt echt met woorden en dat zie je. Ik was erg benieuwd naar dit nieuw (vertaalde) boek van Adam Silvera en begon te lezen met grote verwachtingen. Het is uiteindelijk uitgedraaid in een haat-liefdeverhouding en in dit artikel lees je waarom.

Afgaand op de rest van mijn week, jaar, maand, leven, was het natuurlijk stom van me om te denken dat er ook maar iets een keer zou meezitten.

Ik geef toe: het is echt moeilijk om over dit boek een recensie te schrijven. Dit boek is echt een pareltje qua schrijfstijl maar qua verhaal, opbouw en achtergrondinformatie mistte ik toch een aantal elementen.

In dit verhaal maken we kennis met Theo, Wade, Jackson en Griffin. Het verhaal is geschreven vanuit het standpunt van Griffin. Dit is zeer goed uitgedraaid want stiekem lees ik niet graag vanuit veel perspectieven. Volgens mij ging dit boek ook niet tot zijn recht komen zonder het standpunt van Griffin.

Griffin rouwt om de dood van zijn ex-vriendje Theo (dit is geen spoiler, dit staat vermeldt op de achterflap). Silvera weet hoe hij rouwen en al de daarbij gepaarde emoties op papier moet zetten en door zijn unieke schrijfstijl komt het thema rouw goed tot zijn recht.

Jij en ik namen vaak samen de metro, en dan vroegen we ons af of we in dezelfde wagon zaten als die waar ons verhaal begonnen was, de proloog van wat een epische liefdesgeschiedenis had moeten worden.

Rouw is een gegeven waar tijd over gaat. En dit merk je ook in het verhaal. Er zit geen vaart in het boek en het is dan ook een verhaal waar je de tijd voor moet nemen om het volledig tot zijn recht te laten komen.

De focus van dit verhaal ligt niet op het plot maar eerder op de personageontwikkeling. Ik moet zeggen dat dit naar mijn mening, niet volledig gelukt is. Griffin kampt namelijk met OCD of met andere woorden, een dwangstoornis/dwangneurose. Dit had echt meer naar voren mogen komen want uiteindelijk maakt dit Griffin ook tot wie hij de dag van vandaag is. Het is iets dat je leven gaat beheersen en dit gevoel had ik niet.

Ik besef best dat dit boek juist over het thema rouwen gaat maar hierbij zijn de personages erg belangrijk waardoor het OCD-gedeelte echt meer aan bod mocht komen. Dit om het rouwproces door de ogen van Griffin meer realistisch te laten overkomen. Tip: als je eens een goed boek wil lezen over OCD dan kan ik je ‘Am I normal yet?’ van Holly Bourne aanraden.

Niet alleen bij Griffin mistte ik een aantal puzzelstukjes maar ook bij Wade en Jackson. Er zijn een aantal onopgeloste vragen en dat vind ik erg jammer, aangezien dit ook het geval was bij ‘Op het einde gaan ze allebei dood’.

Ik haat het dat ik mezelf niet kan vermannen, en tegelijkertijd verdrink ik en probeer ik niet eens boven te komen.

Conclusie

Vroeger is alles wat ik van je heb is een boek waar je de tijd voor moet nemen. Het is een boek dat een aantal heftige thema’s aan bod laat komen en samen met de schrijfstijl maakt dit het boek tot een fijne leeservaring. Zelf mistte ik een aantal elementen die het boek volledig tot zijn recht laten komen maar over het algemeen was dit een heel meeslepend YA-verhaal.