Speeddaten met Mascha Schoonakker | Interview

Mascha Schoonakker debuteerde in 2017 met ‘Merkteken van de dood’. ‘Merkteken van de dood’ is een uniek verhaal met als thema sterfte en wedergeboorte. Gwen en haar familie zitten er middenin want een fulltime job als ‘De Dood’ valt niet te onderschatten. De auteur neemt je mee in een contemporary fantasy-verhaal waar ze je een inkijk geeft in het leven van De Dood. Lees je mee hoe dit debuut tot stand is gekomen? En wie van jullie is benieuwd naar deel 2 ‘Dodenstad’ dat morgen uitkomt?

Mini-recensie #1

‘Merkteken van de dood’ is een duister en mysterieus verhaal met vele plottwisten. Boeken van eigen bodem blijven mij keer op keer verrassen en ook van dit verhaal heb ik enorm genoten. Het blijft je boeien tot de laatste pagina, alhoewel ik de slotscène iets uitgebreider wou zien. Het voelde te abrupt aan waardoor er geen sprake is van een cliffhanger maar eerder een nieuwsgierigheid naar ‘Dodenstad’ toe. ‘Merkteken van de dood’ was voor mij een heel leuke read met een originele insteek, een aangename schrijfstijl en één van de beste reads die ik van eigen bodem reeds gelezen heb.

Mini-recensie #2

Je kan deze recensie met een gerust hart lezen want deze is spoilervrij.

‘Dodenstad’ gaat verder waar ‘Merkteken van de dood’ gebleven was. Af en toe worden er herhalingen geplaatst moest je bepaalde details vergeten zijn maar het bevat zeker geen overload aan dubbele informatie, wat ik zeer aangenaam lezen vond. Het concept ‘zielverzamelen’ blijft echt fascinerend voor mij. Ik heb er nog nooit een ander verhaal over gelezen dus het blijft voor mij zeer mysterieus en ontdekkend aanvoelen. Het zielverzamelen brengt ook de nodige problemen en situaties met zich mee, zodat steeds je aandacht behouden blijft. ‘Dodenstad’ sluit hiermee het tweeluik van de Zielverzamelaar-serie af, alhoewel er best nog ruimte is voor een aantal spin-offs of prequels.

Speeddaten met…

De bedoeling van deze nieuwe rubriek is om de auteur achter het verhaal beter te leren kennen. Dus vooraleer we van start gaan: wie is Mascha Schoonakker?  

Ik ben dus Mascha Schoonakker, in het dagelijks leven laboratorium analist Research and Development, maar daarbuiten vrijwel het tegenovergestelde. Dan laat ik de wetenschap los en duik de wondere wereld van de fantasie in. High, low, urban, historisch, ik lees het allemaal en hoewel ik qua schrijven vaak neig naar contemporaine fantasy voor YA, maak ik af en toe ook wel eens een uitstapje naar een ander subgenre.

Promoot heel kort jouw debuut ‘Merkteken van de dood’. Waarom moeten lezers jouw boek kopen in de (online) boekhandel?

Merkteken van de Dood is een verhaal met een andere kijk op sterfte en wedergeboorte. Een originele kijk. Het is iemands fulltime baan, en daar waar mensen werken, worden fouten gemaakt. Dus mocht je willen weten wat er gebeurt wanneer De Dood fouten gaat maken, dan moet je het boek zeker lezen!

Morgen (11 april 2019) verschijnt deel 2 in de Zielverzamelaar-serie. Wat mogen lezers verwachten van ‘Dodenstad’? (zonder spoilers)

Dodenstad gaat verder waar Merkteken van de Dood geëindigd is, en als het breken van dertien zandlopers al rampzalig leek… Het kan nog rampzaliger, en chaotischer. Anders zou er niks aan zijn, natuurlijk.

Wat waren voor jou de grootste obstakels tijdens het schrijfproces van ‘Dodenstad’

In dit geval was het de lengte van het verhaal waar ik constant over struikelde. Op een bepaald punt heeft Dodenstad honderdvijftigduizend woorden geteld, anderhalf keer het woordaantal van Merkteken van de Dood, en op dat punt heb ik overwogen om het boek in tweeën te splitsen. Maar dat kreeg ik niet voor elkaar. Dan zou ik het hele eerste deel ergens naartoe werken, om vervolgens te stoppen met een enorme cliffhanger. Dat voelde niet goed. Dus ben ik in plaats daarvan heel veel gaan schrappen, want schrijven is nou eenmaal schrappen, en ik ben ervan overtuigd dat dat het verhaal alleen maar ten goede gekomen is.

Waarom heb je besloten boeken te schrijven in het YA-genre?

Ik lees zelf ook heel graag boeken in het YA-genre. Ze zijn vlot geschreven en vlot te lezen. De hoofdpersonen kunnen keuzes maken en nadenken als jongvolwassenen, maar mogen de fouten maken van iemand die nog geen ervaring heeft, en dat maakt het zo leuk. Ze leren ervan en ze groeien mee met het verhaal.

Welk personage uit jouw boeken lijkt het meeste op jou en waarom?

De meeste personages zullen wel wat van mij weg hebben. Karaktertrekjes, uitspraken, dat soort dingen. Gwen is vrij onzeker en timide, dat herken ik wel, maar zij is daarmee tien keer erger dan ik. Laila daarentegen is weer degene die er hardop uitflapt wat ik alleen zou denken. Verder zit het in de kleine dingen. Ik denk dat mijn ouders stiekem zullen gniffelen wanneer ze Eva ‘Iew’ horen zeggen, en dat mijn vrienden dat zullen doen wanneer ze Laila een blikje vanille-cola uit de koelkast zien trekken. Ik heb namelijk standaard twee blikjes in de koelkast staan.

Wat was jouw inspiratie voor ‘Merkteken van de dood?

Is het heel macaber van me om te zeggen dat dat de dood geweest is? Of in elk geval de personificatie ervan. Ik wilde daar al langere tijd een verhaal over schrijven. Wat als De Dood zich gewoon onder ons begeeft, zijn brood haalt bij de bakker, de hond uitlaat in jouw buurt en aanspreekbaar is? Ik kon er alleen nooit echt een verhaal omheen bedenken, tot ik met het idee kwam om hem een dochter te geven, die zijn werk zou moeten overnemen terwijl ze daar een gruwelijke hekel aan heeft. Vanaf dat moment had ik eigenlijk al heel snel de rode draad van het verhaal te pakken.

Ben je naast de Zielverzamelaar-serie, nog ergens aan bezig?

Zeker! Op dit moment ben ik drie korte verhalen aan het polijsten. Die wil ik dan laten drukken om als promotiemateriaal in te zetten en dat hoop ik dit jaar nog afgerond te krijgen. Verder heb ik ook nog een idee voor een lang verhaal. Dat wil zeggen; ik heb er al verschillende versies van, maar telkens gooi ik de hele boel weer om. Het verhaal is opstandig, net zoals de personages die erin voorkomen. Maar ik houd er verschrikkelijk veel van, dus dat boek gaat er zeker nog wel een keertje komen.

Lees je graag recensies over jouw boeken? Hoe ga je om met eventuele negatieve reviews?

Ik lees heel graag recensies over mijn boeken, en ja, af en toe zit daar een negatieve bij. Het liefst zou je het als auteur iedereen naar de zin maken, maar dat is simpelweg onmogelijk. Ikzelf probeer een negatieve review niet per se als negatief te zien. Als ze goed zijn onderbouwd, zijn ze heel nuttig. Aan de hand van de recensies over Merkteken van de Dood heb ik ook het een en ander in de eerste versies van Dodenstad aangepast, omdat bepaalde dingen blijkbaar niet duidelijk overgekomen waren. Ik hoop dat dat nu wel het geval is.

Welke boodschap wil je meegeven aan de lezers van Zielverzamelaar?

Mocht je ooit eens iemand tegenkomen met een zandlopertje aan een ketting en een zegelring, ren dan heel hard weg. Je kunt het op z’n minst proberen.

En tot slot: Kun je ons iets vertellen over de toekomst van de Zielverzamelaars-serie? Wat heb je nog allemaal in petto voor ons

Ik heb de Zielverzamelaars-serie altijd als een tweeluik gezien en dat zal het ook blijven. Het verhaal is nu afgerond. Dat neemt echter niet weg dat er ruimte is voor een spin-off, er wordt zelfs al een redelijk opzetje voor gegeven. Dus wie weet, als een bepaald personage ooit ineens bij mij voor de deur staat, zal dat de tandwielen van de tijd weer knarsend tot leven brengen…

---

En als dit alles jullie nog niet overtuigd heeft om deze serie te lezen dan zijn hier nog een aantal quotes.

De ziel die hier rondwaarde verzwakte de scheiding tussen de wereld van de levenden en het Geestenrijk tot een flinterdunne sluier. Zo dun dat ze hen aan de andere kant kon horen, kon voelen. En zij voelden haar.

Ze bleef vallen. Seconden, minuten, uren lang. Meters en meters de diepte in. Ze zag niets, hoorde niets, op het gegons in haar oren na. Een luid gezoem dat als een zwerm wespen om haar heen cirkelde, steeds luider, steeds dichterbij, tot het uiteindelijk veranderde in een hoge pieptoon. Schril en snijdend.

Verscholen achter de vervallen muren van de huizen zag ze meerdere zielverschijningen die haar nastaarden met een lege blik in hun ogen. Ze wachtten. Ze konden niet veel anders hier. De Dodenstad was feitelijk niet meer dan de wachtkamer van het leven.

---

Ben jij een auteur en wil je ook eens, samen met jouw boek, in de spotlight staan?Neem dan gerust contact op via celinezoalszeis@hotmail.com of klik hier om het contactformulier in te vullen.