Waarom Schildpadden tot in het oneindige een must-read is

Ik ben absoluut niet de grootste fan van John Green. Maar Schildpadden tot in het oneindige/Turtles all the way down, heeft mijn hart veroverd. Het verhaal gaat over Aza Holmes dat probeert om te gaan met haar dwangstoornis. Je kan het al raden: Aza leert een jongen kennen, genaamd Davis. John Green gebruikt echter niet de klassieke Young-Adult-formule om dit boek te doen slagen. Lees je mee waarom ik dit boek een must-read vind?

Wat het met zo’n spiraal is: er komt nooit echt een eind aan. Hij wordt alleen steeds nauwer, tot in het oneindige.

In ‘Schildpadden tot in het oneindige’ maken we kennis met hoofdpersonages Aza en Davis. Aza kampt met haar dwanggedachten en Davis is de zoon van een miljardair, wat ook de nodige problemen met zich meebrengt.

De hoofdpersonages zijn zodanig realistisch neergezet dat het echt een goede inkijk geeft in de geestelijke gezondheidszorg. Aza haar angststoornis en obsessief-compulsieve stoornis wordt zodanig goed neergezet dat er een tekort aan sterren is om dit boek deftig te kunnen raten. Je krijgt het gevoel dat John Green dit alles zo goed weet, precies of hij dit alles zelf meemaakt. Dit blijkt dus ook zo te zijn. Green kampt reeds van kleins af aan met OCD en angststoornissen. Ik zeg niet dat iedere auteur enkel mag schrijven over zaken die hij zelf meegemaakt heeft, maar het is echt een enorm grote meerwaarde indien dit wel het geval is.

Aza’s gedachtenspiraal

Je raakt zodanig verstrikt in Aza’s gedachtenspiraal dat je vergeet dat er nog een verhaal moet verteld worden. Het is onmogelijk om niet van de personages te gaan houden. Dat is wat dit boek zo bijzonder maakt, ieder personage is uniek en heeft zijn eigen bagage. En het is juist die bagage dat Green zo mooi weet te beschrijven.

En wij mensen zitten zo vast aan taal dat we tot op zekere hoogte wat we niet kunnen benoemen ook niet kunnen kennen. En daarom veronderstellen we dat het niet echt is. We verwijzen ernaar met verzamelwoorden, zoals ‘gek of ‘chronische pijn’, termen die zowel uitsluiten als minimaliseren. De term ‘chronische pijn’ omvat niets van de verpletterende, aanhoudende, ononderbroken, onontkoombare kwelling. En de term ‘gek’ bereikt ons zonder iets van de doodsangst en ongerustheid waarmee jij leeft. Ook spreekt uit geen van die termen de moed waar mensen met dergelijke pijnen blijk van geven, en daarom zou ik je willen aanmoedigen je geestelijke gezondheid aan een ander woord op te hangen dan aan ‘gek’.

Wat ik ook erg goed vond aan dit boek is dat het eens niet eindigt in een ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’. De auteur weet een realistisch en bevredigend einde neer te zetten en dat is erg sterk. Het is niet het standaard Young-Adult-verhaal wat de lezers doet vermoeden.

Ook de schrijfstijl van Green blijft mij verbazen. Het zijn niet de verhalen die mij steeds over de streep trekken om zijn boeken te kopen, maar zijn schrijfstijl en de pakkende quotes.

Conclusie

Schildpadden tot in het oneindige is een bijzonder verhaal dat je zal bijblijven. Het geeft je een inkijk in het leven Aza, samen met haar dwangstoornis. Doordat je zodanig vervat zit in de spiraal van Aza raakt het verhaal wat op de achtergrond, maar ook dit voelt realistisch aan. Dit aangezien OCD een groot deel van je gedachten en handelingen bepaald en ook dit erg realistisch werd weergegeven. Aza zit zodanig verwikkelt in haar spiraal dat er niet veel ruimte meer over is voor alles wat er rondom haar gebeurd. Er is werkelijk een tekort aan sterren om dit boek deftig te kunnen raten, maar ik raad het aan iedereen aan. Zowel voor jong als oud.