Fataal spel, een paranormale thriller met een boodschap

Chinouk Thijssen is volgens mij een van de meest bekende YA-auteurs van de lage landen. En alhoewel ik niet zo’n fan was van Blindelings en Hij is van mij, word ik toch telkens aangetrokken door nieuwe releases van Chinouk. Fataal spel bevat een paranormale touch maar door de boodschap die het verhaal met zich meebrengt wordt het toch plots erg realistisch.

Het laatste jaar ben ik mij meer en meer gaan verdiepen in het thrillergenre. En alhoewel ik ze absoluut niet graag kijk, lees ik ze wel erg graag! Chinouk is erg bekend in het YA-wereldje waardoor mijn nieuwsgierigheid al snel getriggerd werd door Chinouks persoonlijkheid maar ook door alle positieve recensies.

Nadat haar zusje Jessie is ontvoerd, stuurt de kidnapper allerlei opdrachten naar Carmen. Alleen als ze gewillig meespeelt en alle raadsels oplost, zien de twee meiden elkaar nog terug. Althans, dat is wat de dader beweert. Samen met haar vrienden voert Carmen de bevelen uit, maar de uitdagingen worden steeds extremer en gevaarlijker. Hoe ver zal ze gaan om haar zus te redden?

Mijn gedachten gingen alle kanten op tijdens het lezen van dit verhaal. Zo begon ik aan het verhaal met veel twijfelende gevoelens en eindigde ik het boek met een watisernujuistgebeurd-gevoel. De twijfelende gevoelens kwamen vooral doordat ik Blindelings en Hij is van mij maar soft vond qua thrillergehalte. Ik weet, en begrijp, dat het jeugdthrillers zijn maar zelfs voor jeugdthrillers had ik gewoon echt al beter gelezen. Ze hielden mijn aandacht niet vast en het plot werd ook redelijk snel ontrafelt. Na het lezen van Fataal Spel kan ik oprecht zeggen dat Chinouk heel wat geëvolueerd is. Zowel op vlak van schrijfstijl als op verhaaluitwerking. Fataal spel was zó veel beter dan verwacht en daar ben ik echt heel blij om. Misschien waren mijn verwachtingen gewoon erg laag of had ik helemaal geen verwachtingen, geen idee. Maar waar het om draait is dat Fataal spel mij aangenaam verrast heeft.

Schrijfstijl

De schrijfstijl van Fataal spel is naar mijn mening erg beschrijvend. Dialogen worden vaak vermeden (bewust of onbewust) en op zich is dat wel jammer. Aan de hand van dialogen sta je toch wat dichter bij de personages en het verhaal. Het geeft een soort van diepere dimensie aan het verhaal en dat mistte ik toch een beetje. Het voelde niet aan als storend maar toch, het mistte wat diepgang. Ik moet wel zeggen dat ik het heel anders vind aanvoelen dan in Blindelings en Hij is van mij, maar of ik er fan van ben dat moet ik nog uitzoeken.

Zuchtend leg ik me erbij neer dat mijn poging om te ontsnappen mislukt is. Met z’n tweeën hijsen ze me omhoog en trekken me mee de lange hal door, weer helemaal terug, terwijl ik nog amper op mijn rechtervoet kan staan. Ik fluister dat ik een dokter nodig heb, maar ze reageren er niet op. Ik word op de rode bank gegooid en mijn oog valt meteen op de kastdeuren die nog een beetje openstaan. De foto’s. O, Carmen, kon ik je maar waarschuwen.

Ook de personageontwikkeling was voor mij soms ondermaats. Het hoofdpersonage haalde echt het bloed van onder mijn nagels. Jessie en Carmen zijn ’tweelingzielen’ en buiten het feit dat dit niet erg origineel is, doet Carmen niets, maar dan ook niets, om de zoektocht naar haar zus te versnellen. Met geen enkel bewijs, buiten het allereerste bewijs, stapt ze naar de politie. Geen enkel. ‘Want de politie doet zijn werk niet’. Nu ja, nogal moeilijk als je ze geen enkel bewijs aflevert. Laat ons er vanuit gaan dat Carmen dit alles op haar eentje kan uitzoeken, dan nog kan hoofdpersonage Carmen raar uit de hoek komen. Haar reacties, gevoelens en dialogen voelen niet natuurlijk aan. Komt het doordat er minder dialoog vervat zit in de schrijfstijl, ik weet het niet. Maar alles voelde heel geforceerd en soms ook te relaxed aan. Laat ons even een avondje gezellig Netflixen, niet dat we iets anders te doen hebben.

Zenuwslopend plot

En toen begon het. Het plot. Na veel twijfelgevoelens, frustraties met het hoofdpersonage en missende dialogen kwam de spannende plot aan bod. Het verhaal kwam plots op een sneltrein terecht en dit gevoel stopte pas bij het toeslaan van het boek.

Alhoewel ik de dader al van ver zag aankomen, kon ik het hoe en waarom niet zien aankomen. En daar heeft Thijssen mij in verrast. Door de boodschap die het verhaal met zich meebrengt wordt het plot wel erg realistisch. Niet in die mate dat de auteur het voorstelt, maar toch. Het verleden kan je snel inhalen, en dat wordt wel heel erg duidelijk in dit boek.

De plot is erg duister, misschien wat vergezocht op bepaalde vlakken maar toch erg geslaagd! Fataal spel is volgens mij een van de meest bizarre thrillers die ik ooit las en uiteindelijk begrijp ik erg goed waarom de filmrechten voor dit boek zijn aangevraagd!

Wat vinden jullie van Fataal Spel?