De kleuren van schaduw, meer persoonlijke ontwikkeling dan avontuur

Na het lezen van het eerste deel in deze veelgeprezen trilogie was ik meteen verkocht aan de avonturen van Kell en Lila. Je kan je dus al voorstellen dat ik enorm hard uitkeek naar de release van De kleuren van schaduw. Of dit tweede deel mij kon bekoren, lees je in deze recensie. Deze recensie bevat absoluut spoilers over het eerste deel van deze trilogie.

Door de perspectiefwisselingen in het boek tussen de twee hoofdpersonages, komen we te weten waar ieder zich bevindt. Hierdoor is er meer aandacht besteedt aan personageontwikkeling dan aan avontuur. Het is maar vanaf dat de twee personages terug samen komen in het verhaal (obvious) dat het avontuurelement terug op gang komt. Op zich vond ik dit niet slecht aangezien ik erg hou van personages zoals Delilah Bard. Delilah Bard is een kick-ass personage dat een standbeeld verdiend. Nee, maar echt. Lila heeft niemand nodig om zich te komen redden, integendeel. Ze kan prima overleven zonder een man aan haar zijde. En ook in dit deel weet Lila goed wat ze wil en kan ze prima haar mannetje staan. Je merkt wel dat Lila langzaamaan haar schild wat laat zakken, en dat maakt haar erg menselijk. Ook al mistte ik het avontuurgehalte van het eerste deel in deze Schemeringstrilogie, toch vond ik het erg leuk om nog verder kennis te maken met Delilah Bard.

De kleuren van schaduw bevat een groot aantal bladzijdes (552), en dat kan voor sommige lezers als langdradig overkomen. Het verhaal heeft niet dezelfde vlotheid als het eerste deel omdat dit deel, zoals eerder gezegd, meer gericht is op personageontwikkeling dan op het avontuurlijke gedeelte. Het is pas als de internationale magiewedstrijd, De Elementenspelen, besproken wordt dat het verhaal wat meer vaart krijgt (+-p300). Voor mij kwam het niet over als storend doordat ik de afzonderlijke verhalen van Lila en Kell boeiend genoeg vond om door te zetten, maar toch bleef er telkens iets knagen. Een gemis naar het eerste deel kwam opspelen omdat ik daar echt het gevoel had dat ik een fantasy aan het lezen was. Ik mistte het avontuur, maar toch bleef het boek mij boeien.

Wat ik een heel groot pluspunt vond aan De kleuren magie, was dat de queeste op de voorgrond stond en niet de romantiek. Ook in dit deel blijft dit behouden, al is het in subtiele mate tussen verschillende personages wel aanwezig.

Twee dagen en nog steeds geen teken van haar. Een klein, irrationeel deel van zijn wezen was overtuigd geweest dat hij haar terugkeer zou kunnen voelen, dat haar aanwezigheid net zo aan hem zou trekken als de Steenworp, de Ondergaande Zon en het Geblakerde Bot; de vaste punten in de wereld. Maar misschien trok haar aanwezigheid ook wel aan hem . Misschien was zij de subtiele, onzichtbare macht die hem de stad in had gelokt.

Conclusie

Alhoewel het leestempo in dit deel heel wat lager lag, en het avontuurgehalte op een laag pitje stond (buiten de plot gerekend want oh my), vond ik dit deel toch nog erg boeiend. Dit deel is meer personagegericht en op zich was dat niet slecht maar ik mistte toch iets tijdens het lezen. Laat ons zeggen dat De kleuren van schaduw wat last had van het secondbooksyndrome, maar ik toch erg benieuwd ben naar De kleuren van licht (januari 2020). Want ik ben er zeker van dat De kleuren van licht gaat zorgen voor een kick-ass finale.