De geest in de rivier, een chaotische YA-roman met Mara Dyer-vibes

De geest in de rivier van bestsellerauteurs Carrie Jones en Steven E. Wedel wordt beschreven als een huiveringwekkende, romantische en spannende YA-roman. Na het lezen van dit boek voldoet het op een of andere manier wel aan deze beschrijving, maar toch heb ik er mijn bedenkingen bij. In deze blogtourdeelname lees je waarom het boek mij jammer genoeg niet kon bekoren.

Amy ziet al haar hele leven visioenen. Soms van dingen die ze wil weten. Soms van dingen die gruwelijk zijn, zoals de dood van de vader van haar beste vriendin Courtney. Eén ding hebben de visioenen echter met elkaar gemeen: ze komen allemaal uit. Zonder uitzondering. Alan verhuist met zijn moeder naar Maine om zijn tante te steunen, die net weduwe is geworden. Zijn nichtje Courtney lijdt onder de verdrinkingsdood van haar vader en gelooft nog steeds dat hij weer zal opduiken. Ze denkt zelfs dat zijn geest bij hen is. Maar Alan heeft door zijn Navajo-achtergrond de nodige ervaring met geesten en voelt dat er iets niet klopt in huis. Courtney heeft iets opgeroepen uit de rivier. Iets dat beter onder water had kunnen blijven.

Wanneer je bovenstaande flaptekst leest krijg je meteen het gevoel dat dit een spannend mysterieverhaal zal worden. Bovennatuurlijk creepy met een gezonde dosis spanning. Het verhaal begint meteen ook intrigerend en smaakt overduidelijk naar meer. Er wordt een soort Mara Dyer-sfeer gecreëerd en beloofd dus veel goeds.

Zoals eerder gezegd vind ik de opzet en het concept van het verhaal erg veelbelovend. Het is lange tijd geleden dat ik nog een supernatural-verhaal las, dus ik was erg benieuwd naar de uitvoering hiervan. Echter waren er een aantal struikelblokken voor mij die mijn verwachtingen niet tot onvolledig konden waarmaken.

Zo was er onder andere de schrijfstijl die de leesflow vaak onderbrak. Er werd doorheen het hele boek gebruik gemaakt van erg korte zinnen wat het verhaal jeugdig tot oppervlakkig laat uitschijnen. Misschien werd hiervoor geopteerd om zo de spanning op te bouwen tijdens bepaalde scènes maar zelfs tijdens normale conversaties werd er amper interactie gecreëerd in de dialogen. De korte, beknopte zinnen deden het niet voor mij. Misschien wou de auteur de vlotheid en leesbaarheid bevorderen, misschien wou hij de spanning telkens opbouwen, ik weet het niet. Maar wat ik wel weet, is dat de schrijfstijl mij jammer genoeg niet genoeg in zijn greep hield om er fan van te worden. Bestsellerauteur of niet.

Er is geen geluid. Helemaal niets, behalve het geluid van de wind. En toch: ik voel dat hij me uitlacht. Ieder bot in mijn lichaam voelt dat. Iedere zenuw trilt mee. De angst neemt bezit van mijn maag en probeert me langzamer te doen gaan. Dat doet angst met iemand.

Carrie Jones, Steven E. Wedel

Het verhaal springt trouwens ook echt van de hak op de tak. Het was tijdens bepaalde hoofdstukken echt moeilijk om te volgen wat er nu precies aan het gebeuren is. En ik denk het trouwens nog altijd niet door te hebben na het omslaan van de laatste bladzijde. Het voelde aan als chaotisch en dat is erg jammer.

Conclusie

De geest in de rivier kon mij ondanks zijn veelbelovend concept niet bekoren. Zowel qua plot- als personageontwikkeling liet het jammer genoeg de wensen over. De cover springt erg in het oog en is erg geslaagd, maar van de inhoud ben ik geen fan.

Ik wil Dutch Venture Publishing heel erg bedanken voor het opsturen van een (digitaal) recensie-exemplaar. Dit heeft mijn recensie op geen enkel vlak beïnvloedt. Meer informatie over mijn recensiebeleid vind je hier.