Serie review | The end of the f***ing world | Seizoen 1

De afgelopen maanden werd The end of the f***ing world erg geprezen op sociale media. Het werd omschreven als briljant en absurd tegelijk. Na het zien van de trailer, die veelbelovend leek, besloot ik om het een kansje te wagen. Na het zien van het eerste seizoen, bestaande uit 8 afleveringen, begrijp ik waarom het zo’n hype is geworden, maar toch ben ik er niet helemaal weg van. Deze recensie is vrij van spoilers.

The end of the f***ing world gaat over James, een 17-jarige psychopaat die er op kickt om levende wezens te vermoorden. Deze keer besluit hij het groots aan te pakken en leeftijdsgenoot Alyssa te vermoorden. Alyssa overtuigd James om met haar op roadtrip te vertrekken en alles blijkt ietsjes anders uit te pakken dan verwacht. In dit eerste seizoen volgen we dus James en zijn plannen om Alyssa gruwelijk te vermoorden.

De eerste drie afleveringen van dit seizoen waren exact wat je verwachtte van dit seizoen. Luguber, op een of andere manier hilarisch, en origineel. Een tiener die ervan overtuigd is dat hij een psychopaat is en zijn weg naar het vermoorden van zijn slachtoffer, gekker kan je het niet bedenken. Perfect voor iedereen die weg is van humor met een zwart randje.

Het acteerwerk is erg goed uitgevoerd en alhoewel het volledig past bij het concept van deze serie, was ik er niet weg van. Alles werd erg vlak en emotieloos, maar het past op zich wel bij het karakter van ‘de psychopaat’. Verwacht dus geen diepgaande romance of conversaties want die zijn er niet. De personageontwikkeling past volledig bij dit alles, maar je moet er voor zijn. Het is een love it or hate it-kwestie.

I didn’t know where we would going or when I was gonna kill her. But I punched my dad in the face and stole his car. And that felt like a good place to start.

Het eerste seizoen bestaat uit 8 afleveringen van elk een 20-tal minuten. Deze korte lengte zorgt voor het bingewatchgevoel waardoor je het in een dag perfect kan uitkijken. Zelf ben ik erg fan van korte afleveringen omdat het zo de nieuwsgierigheid blijft prikkelen. Ook al kon deze serie mij niet volledig bekoren, toch nam het seizoen vanaf de vierde aflevering een aantal interessante wendingen. Je krijgt er een hoge portie drama bovenop waardoor de serie toch wat meer diepgang krijgt dan initieel verwacht.

Conclusie

The end of the f***ing world is niet bepaald mijn serie, maar ik begrijp de hype er rond wel. De meningen rond de serie zijn echter zwart-wit, zoals ik eerder reeds zei: you love it or hate it. De serie laat wel een aantal vragen achter zoals dragen volwassenen de verantwoordelijkheid voor de daden van hun kinderen? Geldt een problematische thuissituatie als excuus voor bepaald gedrag? En ga zo maar door. Dit alles wordt verbloemd door humor zodat het toch een luchtige reeks blijft.

Deze serie moet je vooral zelf ervaren om te weten of het iets voor jou is. Het is een volledig andere categorie dan de standaard series en dat is iets dat je moet ondervinden.

It’s like we’re the edge of the world, like we’re safe. Only, we’re not.