Aquila, een van de beste YA-thrillers die ik dit jaar las

Ursula Poznanski was voor mij een onbekende auteur. Ik had er nog nooit iets over gehoord, laat staan over gelezen. Tijdens het rondstruinen in de lokale boekhandel trok de cover van Aquila meteen de aandacht. Niet door de mooiheid ervan, want geef toe: echte coverlove is het niet, maar wel door het felle kleur ervan. De laatste tijd wil ik mij ook meer verdiepen in het (YA-)thrillergenre waardoor de flaptekst van Aquila meteen veelbelovend leek. Na het lezen van Aquila kan ik oprecht zeggen dat dit een van de beste YA-thrillers is die ik tot nu toe las in 2019.

Een mysterie over monsterlijk verraad vol raadselachtige symbolen en misleiding. Zo wordt het boek omschreven op de achterflap. Na het lezen van dit boek beschrijft dit inderdaad het verhaal maar het is zó veel meer dan dat. Het is een verhaal vol spanning, mysterie, verraad en misleiding met als kernvraag: wie is er te vertrouwen?

Ik vind het altijd wel iets hebben als de titel meteen al vragen oproept. Wat betekent Aquila en wat is de link met het verhaal? Geloof mij, alles zit zodanig goed in elkaar dat het haarfijn wordt uitgelegd. Het is een klein element maar ik vind het altijd geweldig als in het boek duidelijk wordt waarom er voor deze titel gekozen is.

De spanning van het verhaal wordt meteen voelbaar vanaf de eerste pagina. Je wordt meteen meegesleurd in het verhaal van Nika, middenin de start van een groot complot. En dit blijft zo gedurende het volledige verhaal. Er was geen moment waarop ik mij verveelde. Je verslindt pagina na pagina om zo het mysterie op te lossen.

Aquila voelt meer aan als detectiveroman (whodunnit) dan als een thriller aangezien het gehele verhaal langzaam meer en meer puzzelstukjes beginnen te missen, puzzelstukjes weer gevonden worden om daarna weer op het slechte pad geplaatst te worden door de auteur… Het is een heuse zoektocht maar wat heeft dit alles goed uitgepakt! Een van de sterkste punten van dit boek is dat er veel in vraag gesteld wordt, dat er veel zaken missen in heel deze zoektocht naar Jennifer, naar Nika’s geheugen, naar alle missende elementen in het algemeen, maar dat op het einde alles samenkomt op het juiste moment en op de juiste manier. Want hoe bizar dit plot ook was, het kwam écht geloofwaardig over.

Het verhaal focust zich vooral op de plotontwikkeling waardoor de personages eerder vlak blijven. Zelf had ik hier absoluut geen moeite mee aangezien ik enkel maar bezig was tips te vinden en alle raadsels te ontcijferen. Het verhaal hield mij zodanig in de ban dat het mij niets kon schelen waar de personages vandaan kwamen en wat hen dreef. De plot was zodanig goed dat ik alles en iedereen rondom mij vergat. En dat betekent wel iets.

Ze draaide een rondje, liet de lichtbundel over muren, grond en plafond gaan, over de gebarsten bakstenen, het gelige druipsteen dat zich hier en daar had gevormd. Niets gevaarlijks te bekennen, helemaal niets, en toch wilde de angst niet wijken, integendeel.

Conclusie

Dit is mijn eerste boek van Ursula Poznanski. Er zijn er die zeggen dat Elanus, Erebos en/of Saeculum van een hogere kwaliteit waren qua verhaal, maar als dit het minimumniveau is, kan ik absoluut niet wachten tot ik haar andere boeken kan verslinden!