Waarom ‘hoe gaat het met je?’ een moeilijke vraag is geworden

Diepe titel hé? Ik weet het. Niets om je echt zorgen over te maken maar het laatste jaar, anderhalf jaar, vraag ik mij steeds vaker af waarom ik moeite heb met de vraag ‘hoe gaat het met je?’. En dan vooral in functie van mijn leven met een label. In dit artikel lees je waarom.

Het is niet dat ik enkel het negatieve aspect wil publiceren op mijn blog, maar dat is toch wel vaker het geval bij bloggers die schrijven over hun persoonlijk leven. Het is gemakkelijker om iets negatief van je af te schrijven dan de positieve zaken in het licht te zetten. Of bij mij is dit toch het geval. Alhoewel ik op sociale media enkel de positieve momenten ga belichten, durf ik op mijn blog de realiteit wel eens schetsen. Moeilijke kwestie maar laat ons het houden bij de quote: het is best oké om even niet zo oké te zijn.

Onderdeel van een standaardbegroeting

‘Hoe gaat het met je?’ wordt gesteld bij (bijna) iedere begroeting, als standaard vraag, of het nu oprecht is of niet. Het behoort tot de beleefdheidsnorm om te vragen hoe het met de ander gaat. De vraag is dan natuurlijk: is de persoon oprecht geïnteresseerd of is het, zoals hierboven getypt, een standaardzin die bij wijze van spreken automatisch over de tong rolt. Als het gaat om een standaard begroeting gaan heel wat mensen, mezelf inclusief, het voorgekauwde woord ‘goed’ uitspreken. Uiteindelijk gaat het hier niet om een intens/diep/oprecht gesprek en kunnen ongemakkelijke situaties vermeden worden door een ander onderwerp aan te snijden of door kort maar krachtig ‘goed’ te antwoorden. 99% zal er niet verder op in gaan en vaak vind ik dat niet zo heel erg trouwens. Het is maar van mijn beste vrienden dat ik hoop/verwacht dat ze door de bubbel heen kunnen kijken. Want eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed. En dat is een moeilijke om aan te geven, want alles is zo relatief.

‘Hoe gaat met je?’ als een oprechte vraag

Als iemand mij vraagt hoe het gaat met mij, vind ik dit echt een moeilijke vraag. Je denkt misschien dat het antwoord erg zwart-wit is: goed of slecht. Maar voor mij zijn er zoveel grijstinten aanwezig dat ik soms niet weet wat antwoorden. Meestal wil ik dan ‘goed’ antwoorden omdat ik er zelf geen uitleg voor heb, maar de laatste tijd komt zelfs dat er niet meer overtuigend uit. ‘Euhm. Ja. Wel goed. Denk ik.’ Laat ons zeggen dat ik absoluut geen goede verkoper zou zijn want erg zeker van mijn stuk ben ik nooit. Op sociale media verloopt het iets vlotter want dan zien de mensen je twijfel niet en kan je antwoorden wat voor jou op dat moment het beste uitkomt. Want soms heb je ook gewoon even helemaal geen zin om alles terug uit de doeken te doen. Juist omdat het besef ervan erg veel pijn doet.

Nu ik dit alles neerschrijf is het net alsof ik nooit eerlijk ben als de vraag mij gesteld wordt. Ik weet gewoon zelf niet hoe het nu allemaal zit, alles is zo relatief. Vandaag gaat het wel goed, in principe, aangezien ik twee weken terug een zwaar auto-ongeluk had. Dus in vergelijking met twee weken terug gaat het vandaag erg goed. Maar over de grote lijn gezien, gaat het eigenlijk niet zo goed. Heeft misschien te maken met mijn nieuwe MS-aanval twee maanden terug, waar ik nog steeds de gevolgen van voel. Het heeft misschien ook te maken met het gevoel dat ik absoluut niet voldoe aan de normen van de maatschappij. En dat is ook helemaal oké, maar ik voel ergens een druk om er maar aan te voldoen, terwijl mijn levenstijdslijn daar helemaal nog niet klaar voor is. Ik zie iedereen ook evolueren in mijn vriendengroep terwijl ik maar ter plaatse blijf trappelen of zelfs achteruit ga. Mensen weten vaak ook niet wat antwoorden of hoe te reageren wanneer iemand vertelt hoe het écht gaat. Dus om ongemakkelijke situaties te voorkomen ga ik er vaak niet op in. Jammer, maar ik ben ook niet zo’n held in het omgaan met ongemakkelijke stiltes. Dus bij deze.

Every time I feel like I can finally catch my breath, like I might actually survive this, something even worse steals the air from my lungs.

Laura Steven – The exact opposite of okay

Een klein aantal vrienden weten dit alles, hoe ik mij écht voel etc. Dus ik ben stiekem wel blij dat er aantal door de bubbel heen weten kijken. Het zijn er niet veel, maar meer heb ik niet nodig. Dus om even samen te vatten: het gaat eigenlijk erg goed met mij naargelang de omstandigheden maar eigenlijk voel ik mij toch niet zo goed. En dat is helemaal oké om dit te uiten, maar toch niet zo fijn om mij zo te voelen.

Ik merk ook dat ik alles probeer op te hemelen. Dat het wel zo erg niet is. Het kan altijd erger. En dat is ook zo maar ik besef ook des te meer dat er heel veel personen in dezelfde vicieuze cirkel zich bevinden als mij. De vicieuze cirkel der chronisch zieken. Of zo iets. Maar ik ben er zeker van dat ik op een dag kan uitbreken uit deze cirkel. Dat ik mij wel goed voel in mijn vel. Zie je wel: alles ophemelen. Want zonder een klein beetje positiviteit komen we niet ver. En dat besef ik maar al te goed: positieve hersenspinsels doen al heel wat met je mentale gezondheid. Maar alles blijft toch erg moeilijk.

Chronisch ziek zijn vraagt om chronisch optimisme.

Loesje