Ik mis je, een boek dat nét niet aangrijpend genoeg was

Afhankelijk van bovenstaande titel zou je al meteen denken dat ik geen fan ben van dit boek, maar niets is minder waar. Ik mis je was een erg leuke feelgoodroman die ik zeker zou aanraden, maar toch zijn er hier en daar wat zaken die niet zo goed aanvoelden.

Ik mis je vertelt het verhaal van Charlie, Bo en Carsten. Bo komt om in een auto-ongeluk en Charlie leeft met een eeuwig schuldgevoel. Charlie kan haar familie en vrienden niet meer onder ogen komen, en zeker haar jeugdliefde Carsten niet, die tevens de broer is van Bo. Heel wat drama verzekerd dus.

Laat ons even het feit negeren dat ik dit boek afgelopen zomer reeds las, kun je zien aan de foto, en dat ik de recensie steeds maar uitstelde. Op zich niet slecht, want hoe langer je over bepaalde boeken nadenkt, hoe grondiger je je recensie kan uitbouwen en je mening kan duidelijk maken naar mijn mening. Maar oké, dat ter zijde: geniet van (of negeer) de zomerse foto’s die de cover helemaal tegemoet komen!

Ik fietste zo hard als ik kon weg van de begraafplaats. Hoe had ik ooit kunnen denken dat ik beter af zou zijn in Wassenaar? Het was hier vreselijk. Alles ademde Bo, en het rauwe verdriet van haar moeder stond op mijn netvlies gebrand.

Het verhaal wordt verteld vanuit drie tijdsindelingen: het heden, en tweemaal het verleden. Eentje met en eentje zonder Bo. Op zich makkelijk bij te houden aangezien het telkens boven ieder hoofdstuk getypt staat of men zich bevindt in het heden of verleden. Daarnaast zijn alle hoofdstukken in het verleden mét Bo, cursief getypt. Ik had geen moeite met de tijdsverdelingen doorheen het verhaal, dus Gillian heeft dat echt goed voor elkaar gebracht. Enkel in het begin was het even wennen maar dat word je snel gewoon. Ook door de schrijfstijl die gehanteerd werd, had je het gevoel van een snelle leeservaring. Voor je het weet is het boek uit en sla je de laatste pagina om.

De eerste twee hoofdstukken brengen je meteen naar de realiteit van het verhaal. De dood van Bo. Deze twee hoofdstukken kwamen niet zo aangrijpend binnen als gehoopt. Ik had de kans niet om kennis te maken met Bo, en voor je het weet was ze er al niet meer. Liever had ik gehad dat deze scène iets langer duurde zodat je meer een band kon opbouwen met het personage en dat het aanvoelde als een grote plotwending. Ook al stond het geschreven op de achterflap, ik had graag met spanning naar het verdriet toe gelezen, en dat gebeurde niet. De stukjes verleden mét Bo, maken wel veel goed, dus naarmate het boek vordert leer je Bo wel degelijk kennen door de anekdotes die verteld worden.

Ook had ik meer over de revalidatie van Charlie gelezen, aangezien zij mee betrokken was bij het ongeluk. Revalidatie na een ongeluk is een erg belangrijk onderdeel van het verwerkingsproces, en het ging echt een meerwaarde geweest zijn om een stukje van haar strijd mee te krijgen. Zo lees je enkel dat ze in een rolstoel zat ten tijde van de begrafenis, maar meer wordt er volgens mij niet over gerept. Ik mistte een stukje van het verwerkingsproces van Charlie en dat is erg jammer.

Hij vermeed mijn blik. Eigenlijk wist ik al genoeg, maar ik wilde het uit zijn mond horen en misschien had ik ergens, diep vanbinnen, de stille hoop dat ik er faliekant naast zat. Dat hij me niet weer zou laten vallen op het moment dat ik hem zo hard nodig had.

Conclusie

Niettegenstaande was Ik mis je echt wel een goed boek. Ik heb er van genoten en vond het een hartverwarmende feelgoodroman. Ondanks bovenstaande struikelblokken heb ik erg van dit boek genoten en zou ik het zeker nog aanraden aan boekenliefhebbers. Het was voor mij alleen net niet aangrijpend genoeg en dat is jammer met zo’n zwaar geladen onderwerp.