Dor, hoe ver zou jij gaan voor een laatste druppel water?

Dor is een boek dat meteen de aandacht trekt door verschillende zaken. Enerzijds de opvallende cover, anderzijds het thema klimaatverandering. Geen druppel komt nog uit de kraan, en dan is maar de vraag: wat zou jij doen met de laatste druppel?

Dor was voor mij een dystopisch boek, maar wel eentje die snel zou kunnen omslaan naar non-fictie. Want de klimaatverandering is er, dat kunnen we niet ontkennen, dus misschien kan een watertekort in de toekomst wel eens waarheid worden. Dit boek voelde aan als een niet zo-ver-van-mijn-bed-show, en dat is best gruwelijk om lezen. Want hoe ver zou jij gaan om te overleven? Welke levensnoodzakelijke beslissingen zou jij nemen? Er van uitgaande dat de personages in dit boek gemiddeld vijftien jaar oud zijn. Geen idee wat vijftienjarige-ik zou hebben gedaan, maar oké. De personages in dit boek komen alvast volwassener over dan hun leeftijd. Misschien ook logisch want deze gruwelijke situatie drijft je waarschijnlijk tot volwassenheid. Je wordt gedwongen om drastische beslissingen te nemen, juist door de ernst van de situatie. De personages zijn erg realistisch neergezet, juist doordat het kindsheid in bepaalde situaties net dat tikkeltje naar boven komt. Zo besef je weer dat het máár vijftienjarigen zijn, en dat maakt het boek ook wat sterker.

Ze is altijd het type geweest van het halfvolle glas, maar iets in haar blik maakt me duidelijk dat er van haar optimisme net zo weinig over is als van het water in hun zwembad.

Het verhaal bekijkt het watertekort op heel wat vlakken. Zo lezen we wat het psychologisch met een persoon doet, tips en tricks om te overleven, maar komt ook het principe ‘survival of the fittest‘ boven drijven. Je merkt tijdens het lezen dat er over nagedacht is en dat is absoluut een pluspunt. Ook de schrijfstijl is iets waar ik meer over kan lezen, dus de andere boeken van Neal en Jarrod Shusterman, komen zeker op de wishlist. De schrijfstijl is vlot, maar op een of andere manier ook volwassen, die ik niet meteen zou plaatsen in een Young Adult. Niet dat Young Adults een kinderlijke schrijfstijl hanteren, maar meestal is die toch op een ander niveau dan dat deze twee auteurs dit doen.

Ik heb het boek met tot net voor het einde met spanning en verbazing gelezen. Hoe een watertekort personen tot hun uiterste drijft en wat water met je lichaam doet, was enorm fascinerend. En daarom vond ik de plot redelijk teleurstellend. De plot laat nog heel wat vragen na, en dat is jammer. Losse eindjes worden ofwel niet meer vermeld, ofwel worden ze afgehandeld op een manier dat het lezen niet waard is. Het verhaal zat echt enorm goed in elkaar, tot de laatst geschreven pagina’s jammer genoeg.

Klik hier om SPOILERS te lezen over de plot (het einde) van het verhaal, en waarom ik dit niet zo goed vond. 
Het boek eindigt met een klein aantal hoofdstukken waarin het watertekort opgelost lijkt te zijn. Het gevaar is geweken en er stroomt terug water uit de kraan, de winkelrekken zijn aangevuld, etc. De ramp heeft exact twee weken geduurd en plots is het opgelost. Er wordt nergens vermeld hoé het watertekort is opgelost (correct me if I'm wrong), en dat is erg jammer aangezien dit het thema is waar het verhaal over gaat. Daarnaast vallen er meer dan 200.000 doden tijdens deze periode, maar niemand van deze vriendengroep gaat dood? Ik weet het, survival of the fittest, maar komaan. Neem als auteur eens een risico en laat een personage sterven. Dit zou zó veel realistischer geweest zijn.. Een van de slotscènes, waarin Alyssa haar broertje probeert te redden van verbranding en/of uitdroging, door hem te vermoorden, kwam hard binnen en nam letterlijk mijn adem weg. Om dan uiteindelijk toch nog alles goed te laten komen. In zo'n boeken, vooral dystopische boeken, háát ik happy endings. Neem een risico en laat tenminste één persoon dood gaan. Hoe onrealistisch was het trouwens dat de ouders van Alyssa en Garret nog leefden, net als hond Kingston? Nee, maar echt. Ik was zo gefrustreerd tijdens het lezen van dit einde! Alles was echt tot in de puntjes uitgewerkt en dan gebeurt dit. En dan spreek ik nog niet over personage Henry en zijn plotse heldendaad. Nee, dit einde was het niet voor mij, absoluut niet. 

Conclusie

Dor is een verhaal in het dystopische genre, dat wel eens realiteit kan worden. En ondanks mijn frustraties met de plot en dus de laatste hoofdstukken, vond ik dit boek écht wel het lezen waard. Het brengt de actuele klimaatveranderingen realistisch op papier, en dat is best eng. De schrijfstijl, maar ook de vertaling door Lydia Meeren verdiend een applaus want het is ontzettend goed neergeschreven. Het verhaal leest enorm vlot door de vele ontwikkelingen doorheen het boek, maar ook door de extra leesfragmenten van andere mensen zodat we niet enkel het perspectief meekrijgen van de vriendengroep, maar ook van de buitenwereld. Dor combineert een ‘wat-als?’-vraag met een ‘wat-nu?’-vraag, en dat is misschien wel de sterkte van dit boek.

Ik wil Baeckens Books bedanken voor het opsturen van dit recensie-exemplaar. Dit heeft mijn recensie op geen enkel vlak beïnvloedt. Meer informatie rond mijn recensiebeleid vind je hier.