Hallo 2020, hallo gemengde gevoelens

Het is zover: 2020 is aangebroken. Niet enkel is 2020 een nieuw jaar, het is zelfs een heel nieuw decennium. Op nieuwjaarsnacht stond bijna heel de wereld te proosten op een gelukkig en gezond 2020, gepaard met heel wat goede voornemens. Ik daarentegen, keek terug op een niet zo geslaagd 2019, al hopend dat 2020 wat liever wordt voor mij.

Terwijl de sociale media je overstelpt met gelukswensen voor 2020 en de mooie terugblikken van het afgelopen jaar, kijk ik terug op een niet zo heel positief 2019. Het was een jaar met vallen en opstaan. Met de nadruk op vallen, als ik heel eerlijk mag zijn. Niet zo heel positief om het jaar mee te starten, maar ik ben er 100% zeker van dat er nog heel wat mensen onder ons zijn die niet zo geloven in al die voornemens. Ieder jaar opnieuw, met nieuwjaarsnacht, hoop ik dat het komende jaar iets beter wordt. Begrijp mij niet verkeerd, er zijn heel wat kleine (en ook grote) gelukjes aan bod gekomen in 2019, maar ook heel diepe dallen. En daar kijk ik liever niet op terug. Dus laat ons hopen dat de diepste dallen van 2019, ook blijven in 2019. In 2017 hoopte ik dat 2018 beter ging meevallen, idem voor 2019 en nu opnieuw voor 2020.

Oudejaarsavond en nieuwjaarsnacht heb ik ook bewust kleinschalig gevierd. Genietend van het kleine geluk, zoals ik al het hele jaar probeer te doen. Niet uitbundig gevierd, maar wel erg genoten. Van thuis uit genieten van het vuurwerk, terugkijkend op het nu en niet op het verleden of de toekomst. Maar toch een klein beetje hopend op een beter 2020.

Ik ben ook absoluut niet de persoon die een bucketlist zal opstellen of die goede voornemens zal maken voor het komende jaar. Ja, ik wil meer gaan sporten (ook al weet ik dat mijn fitnessabonnement 60% van de tijd, optimistisch gokje, in de kast zal blijven liggen). Ja, ik wil gezonder eten. Ja, ik wil meer op reis gaan. Ja, ik wil vanalles en nog wat. Maar dan zie ik dat dan wel. Want dat is iets wat ik het afgelopen anderhalf jaar geleerd heb (maar niet altijd toepas): dag per dag nemen.

Bij iedere stap die ik zet ben ik me bewust dat het een stap in de richting is van de nieuwe weg die ik heb gekozen. Een weg die gehuld is in het duister, omdat ik geen idee heb wat er gaat komen. Maar dit is een fijne duisternis. Een duisternis die licht zal worden zodra ik weet wat deze weg me gaat brengen

Pamela Sharon – De geur van groen

Dus: 2020 wordt alleszins het jaar waarin mijn innerlijke fangirl nóg meer naar boven komt want ik ga Taylor Swift zien optreden tijdens Werchter Boutique. Maar voor de rest ga ik niet al te ver vooruit kijken. Ik zie wel wat 2020 mij brengt en misschien is het wel goed om eens niet alles te willen uitstippelen. Want misschien is dat wel het recept voor een beter jaar.

Zoals eerder gezegd hou ik er dus geen goede voornemens op na, want uiteindelijk hou ik mij er toch niet aan. Daarnaast voelt de eerste dag van januari hetzelfde aan als eender elke andere dag van het jaar. Het is niet omdat de kalender aangeeft dat we een nieuw jaar zijn, dat er plots van dag op dag een andere Céline gecreëerd is. Dus voor mij, net zoals voorgaande jaren, geen ‘nieuw jaar, nieuwe ik’-principe. Maar stiekem ben ik wel erg blij dat 2019 voorbij is.

Hoe hebben jullie oudejaarsavond + nieuwjaarsnacht doorgebracht?