Vox, een verhaal dat laat zien hoe belangrijk het is om je stem te gebruiken

Vox is een van die boeken waarvan ik vooraf erg grote verwachtingen had. Een boek dat ik absoluut wou lezen door de synopsis en de opzet van het verhaal. Vox vertelt het verhaal van Jean McClellan en de slechts 100 woorden die ze mag uitspreken per dag. Alle vrouwen worden het zwijgen opgelegd en dit is nog maar het begin.

Dus vanavond ben ik niet in een wilde bui, niet nu ik wederom moet concluderen dat we ons als makke schapen in eigen land tot gevangenen hebben laten knechten, niet nadat Patrick me in zijn armen nam en zei dat ik te lang bleef kauwen op hoe het ooit was.

Doordat de vrouwelijke gemeenschap in Vox slechts 100 woorden per dag mag uitspreken, ga ik mijn recensie ook beknoppen tot slechts 100 woorden. Wish me luck.

Door de originele insteek van Vox was ik enorm benieuwd naar deze dystopie. Ik moet toegeven dat ik minder verrast was dan ik had gehoopt. Het begin van het verhaal gaf mij zo’n beklemmend gevoel en was zó huiveringwekkend. Maar daarna ging het snel bergaf wanneer Jean een privilege krijgt om haar polsband (geeft elektrische shocks wanneer haar woordlimiet overschreden wordt) af te doen. Er kwam ook heel wat romantiek aan bod, wat dit boek niet nodig had. Vox had een feministisch verhaal moeten zijn, en dat was het niet. Voor zo’n sterk concept had ik gewoon veel meer verwacht.

| WOORDLIMIET BEREIKT |

Ik wil Uitgeverij Lannoo heel erg bedanken voor het opsturen van een (digitaal) recensie-exemplaar. Dit heeft mijn recensie op geen enkel vlak beïnvloedt. Meer informatie over mijn recensiebeleid vind je hier.