Wat de zee vertelt, een hartverwarmend debuut | Julia Drake

Bij de release van ‘Wat de zee vertelt’ werd ik meteen aangetrokken door zowel de cover als de korte inhoud. Want zoals de korte inhoud meegeeft: Wat de zee vertelt is een adembenemend debuut over hoe sterk je soms moet zijn om de oppervlakte bereiken. En dat is meteen de nagel op de kop want het verhaal behandeld zó veel thema’s die erg hard nodig zijn in de bookcommunity.

Die avond maakte het niet uit wat eraan vooraf was gegaan of wat erop zou volgen. Op dit moment waren wij de laatste ware dichters van de zee, wij zouden horen wat de zee vertelde, en het belangrijkste van alles was onze queeste.

Zoals je al aan bovenstaande quote kan merken, is de schrijfstijl van Julia Drake redelijk poëtisch. De schrijfstijl was een van de zaken die mij er steeds deed toe aanzetten om verder te lezen. Daarnaast was het boek ook erg gelaagd wat thema’s betreft want het boek gaat over zó veel meer dan de achterflap doet vermoeden. De korte inhoud vertelt al veel, maar toch waren er hier daar inzichten en thema’s te vinden, die zo hard nodig zijn in onze bookcommunity, zonder dat het er vingerdik op ligt.

Kort samengevat volgen we Violet die haar zomer moet doorbrengen bij haar oom in het dorpje Lyric. Violets broer Sam ondernam een zelfmoordpoging waardoor ze nu noodgedwongen afstand moet nemen van haar familie. In kader van haar verwerkingsproces moet en zal ze het scheepswrak vinden waar Sam en zij over fantaseerden toen ze kinderen waren. En dit is het begin van iets moois. Dit verhaal gaat niet over het doel wat Violet wil bereiken maar over de weg die ze neemt om er te raken.

‘Wat de zee vertelt’ is een karaktergestuurd verhaal en geen plotgestuurd verhaal. Zo werkt het boek niet per se naar iets toe, maar is vooral de karakterontwikkeling erg belangrijk. Zo volgen we Violet in haar verwerkingsproces, maar bovenal leert ze zichzelf ook kennen. De Violet die ze echt is. En dat was enorm mooi om te zien. Zeker in combinatie met de beeldende en poëtische schrijfstijl van de auteur.

Op zich vond ik het verhaal rond ‘Violet zoekt het scheepswrak’ niet zo interessant, maar wat mij meer interesseerde was hoe je Violet zag veranderen naarmate het einde van het boek. Je ziet hoe ze karaktergewijs evolueert en dat vond ik erg mooi om te zien. Wat karakteropbouw betreft vond ik dit boek dus erg geslaagd, ook wat de andere personages betreft.

Ik las in heel wat recensies dat het boek vaak als traag overkwam. Zelf kan ik mij daar deels in vinden, juist omdat het karaktergestuurd is en niet plotgestuurd. Maar aan de andere kant is niet de bedoeling dat dit verhaal als een sneltrein vooruit gaat, want een verwerkingsproces is dit ook helemaal niet. Een verwerkingsproces gaat traag en vooral met ups en downs waardoor heel wat mensen vaak van vooraf aan moeten beginnen. Dus ik vind het erg goed dat dit boek wat trager is opgebouwd. Dit maakt het des te realistischer. Daarnaast heeft het boek ook heel wat ontroerende scènes wat het verhaal zeker niet eentonig maakt.

Mijn tranen droogden op mijn wangen op en ik verbaasde mezelf met een grote gaap, waarvan de zoutsporen van mijn tranen als rivierdijken doorbraken.

Conclusie

‘Wat de zee vertelt’ mag gerust beschouwd worden als een literaire Young Adult, waarbij zwaar beladen thema’s niet gevreesd worden. Zo is dit boek ook een zeer mooie aanvulling in het lgbtq+ genre, zonder dat het er vingerdik op ligt. Het is een zeer emotioneel verhaal, die menig lezer niet onberoerd laat. En voor diegene die graag klassiekers lezen: het zou een hervertelling zijn van Shakespeares Twelfth Night!

Las jij ‘Wat de zee vertelt’ reeds?

Ik wil Uitgeverij Moon heel erg bedanken voor het opsturen van een (digitaal) recensie-exemplaar. Dit heeft mijn recensie op geen enkel vlak beïnvloedt. Meer informatie over mijn recensiebeleid vind je hier.