Maakt schrijven je kwetsbaar?

Een tijdje geleden maakte ik de belofte, zowel aan mijzelf als aan jullie, om meer persoonlijke berichten te schrijven. Ik schrijf wel vaker persoonlijk gerichte artikelen/opiniestukken, maar de grote meerderheid komt nooit online. Volgende vraag houdt mij namelijk al een tijdje bezig: maakt schrijven je kwetsbaar?

Hoe langer ik deze blog beheer, hoe meer ik er van overtuigd ben dat schrijven je kwetsbaar maakt. Schrijven uit zich in verschillende vormen: artikelen schrijven, gedichten schrijven, boeken schrijven, liedjes schrijven.. Wat je ook schrijft, het komt hier op neer: je geeft jezelf bloot. Wanneer je het op een anonieme manier doet, dan maakt het je volgens mij iets minder kwetsbaar omdat er nog steeds een soort onzichtbare, beschermende muur voor je staat, maar in dit artikel ga ik het hebben over personen die schrijven én zich bekend maken, al dan niet onder een pseudoniem.

Als schrijven je kwetsbaar maakt; waarom ben je dan beginnen bloggen?

In het begin van mijn blogperiode merkte ik dat ik het erg nodig vond om dit alles naar buiten te brengen. Er is in onze maatschappij nood aan het uit de wereld brengen van doemdenken, nood aan representatie, nood aan het zichtbaar maken van onzichtbare ziektes, nood aan rake opiniestukken, nood aan verhalen over het echte leven, nood aan veel. Heel veel. Wanneer ik vertel aan mensen dat ik Multiple Sclerose heb, dan ziet 90% van hen meteen doemscenario’s voor ogen. Ik ben echt de koningin van het minimaliseren maar: het hoeft helemaal niet zo te zijn. Ja, er zijn vreselijke verhalen. Ja, het gaat er niet op vooruit. Neen, ik kom niet sowieso in een rolstoel terecht. En als ik er in terecht kom, is er ook weer een kans dat ik er terug uit raak. Het is een ziekte van duizend gezichten en daarom is het zo belangrijk om dit zichtbaar te maken voor anderen. Kijk maar naar Miss Stay Positive, About that blonde, Mademoiselle Saar, Zij heeft MS, Jo leeft met MS, Made Stronger, Tiepies Nicole, etc. Allemaal verschillende verhalen over dezelfde diagnose. Niets is zo verrijkend en zo duidelijk als een persoonlijk artikel. Zo krijg je een compleet ander beeld te zien + het voegt zo veel meer toe dan enkel en alleen wetenschappelijke feiten. Maar het maakt je wel kwetsbaar. Er zijn heel wat persoonlijke blogs te vinden, als je je er in verdiept, en dat is echt een enorm goed gegeven.

Kwetsbaarheid in al zijn facetten

Dit is een honderd procent persoonlijke mening, net zoals mijn andere artikelen. Dus laat mij gerust weten in de reacties wat jij er van denkt!

Schrijven is jezelf open stellen naar de buitenwereld toe. Vaak vraag ik mij af of ik wel goed bezig ben. Want na twee jaar een diagnose te hebben, en anderhalf jaar een blog, besef ik dat ik niet meer alles wil delen. Dat ik bepaalde zaken liever voor mijzelf houd, terwijl het wel belangrijk is wat representatie en sensibilisering betreft. Het is en blijft in mijn ogen erg belangrijk om toonbaar te maken op sociale media dat niet alles rozengeur en maneschijn is, zoals de grote meerderheid wel beweerd. Maar toch doe ik het niet altijd. En dat heeft met kwetsbaarheid te maken. Ik merk dat ik heel gemakkelijk over alles kan praten wat persoonlijke problemen betreft, en dat is echt een enorm groot voordeel. Zo krop je minder alles op, weet je waar je staat in je vriendengroep, kan je ook gericht zoeken naar oplossingen en ga zo maar voort. Maar: er is een groot verschil in het praten over alles in het echte leven in vergelijking met online. Zo is online alles erg gemakkelijk om contact te maken. Maar in het echte leven maakt het je vaak iet wat ongemakkelijk, hoe trots ik ook ben op mijn blog. ‘Is het waar wat je online gezet hebt?’ ‘Tgoh, amai. Ik zou dat toch nooit durven.’ ‘Hé, ik heb gelezen op je blog dat…’ En daar gaat mijn hart duizend keer harder van kloppen. Want dan wordt het allemaal echt. Dan maakt het je net dat tikkeltje kwetsbaarder. Alles wat ik schrijf en publiceer op mijn blog, sta ik voor de volle 100% achter. Voor de volle 200% zelfs. Dus ergens begrijp ik niet waarom het vaak moeilijk wordt om er over te praten, over mijn schrijfsels. Het ligt deels aan mijn introvert karakter vermoed ik. Ik wil mij niet volledig in het introvert-kotje duwen want op sommige vlak ben ik ook extravert. Het is allemaal moeilijk uit te leggen, want soms weet ik het zelf ook even niet meer. Ik doe ook maar wat.

Is kwetsbaarheid dan slecht?

Neen. 100% neen. Kwetsbaarheid staat in mijn ogen gelijk aan moed, doorzettingsvermogen en kracht. Ik volg heel wat personen waar ik alleen maar jaloers op kan zijn omwille van hun openheid. Kijk maar naar Linne, Fenna of Yousra Yasmine. Als ik het zelf ook wil doen, dan moet ik volgens mij de kwetsbaarheid, maar ook de grote onzekerheid volledig of grotendeels aan de kant schuiven. Ik wil het echt enorm graag, maar iets in mij houdt mij tegen. Is het de negativiteit die circuleert of de schrik van iemand anders zijn of haar gedachten? De sociale media-schrik; zou ik dit wel delen want stel dat…? Ik kan er zelf de vinger niet goed opleggen, maar ik denk dat bij mij vooral het probleem ligt bij nieuwe volgers of nieuwe personen in je leven. Gaan ze het wel goed genoeg vinden? Gaan ze mij wel accepteren nu ik hier alles zo open en bloot neerschrijf. Wie leest er eigenlijk allemaal mee, zonder dat ik het doorheb? Het klinkt misschien een beetje te ver gezocht, maar dat is wel het gevaarte van het wereldwijde web. Ben ik daarom té vaak afgewezen op sollicitaties? Hebben ze mijn blog gevonden? Ben ik daarom bepaalde kennissen of vrienden verloren, omdat ze het allemaal wat te veel vonden of niet goed om konden met de situatie? Het zijn allemaal zaken om over na te denken want wat is de balans of de grens tussen té veel persoonlijke informatie delen en representatie?

Ik denk er waarschijnlijk weer veel te diep over na, maar het houdt mij toch vaak bezig. Doe ik het wel goed? Voel ik mij nog veilig zonder mijn opgetrokken muur? Heeft het nut dat ik persoonlijke artikelen schrijf en houd ik het niet beter enkel bij vrijetijdsartikelen? Hoeft dit alles een nut te hebben trouwens als ik mij er goed bij voel?

Hoe sta jij er tegen over? Maakt schrijven je kwetsbaar?