Waarom ik meer verwacht had van De ballade van slangen en zangvogels | Suzanne Collins

Toen Suzanne Collins bekend maakte dat er een nieuw boek in The Hunger Games-universe gereleased werd, was ik meteen enthousiast. Toen ik hoorde dat het over President Snow ging, was ik dit al iets minder. In dit artikel lees je waarom ik meer verwacht had van De ballade van slangen en zangvogels.

---

In april dit jaar herlas ik de volledige Hongerspelen-trilogie. Net op tijd voor de releasedatum van De ballade van slangen en zangvogels. De ballade van slangen en zangvogels vertelt het verhaal van 18-jarige Coriolanus Snow a.k.a. President Snow uit de originele trilogie.

Wanneer je de volledige recensie niet wil of kan lezen; scrol dan naar het einde van dit artikel voor een handige samenvatting.

We lezen vanuit het perspectief van Snow als jongvolwassene tijdens de 10e Hongerspelen. Aan de ene kant vind ik het enorm interessant dat het verhaal verteld wordt tijdens een van de eerste hongerspelen, aangezien de originele trilogie start bij de 74e hongerspelen. Zo is het enorm interessant om te zien hoe het er vroeger aan toe ging. Aan de andere kant denk ik dat er veel meer andere interessante invalshoeken en perspectieven te vertellen waren i.p.v. die van Snow. Snow is een erg interessant personage om te bestuderen maar laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: je hoeft de villain / slechterik van het verhaal niet meteen goed te praten. Laat ze maar de villain zijn. Heel veel auteurs publiceren prequels of achtergrondverhalen van bepaalde personages, maar soms is het juist goed om de lezer in het ongewisse te laten. Zelf had ik bijvoorbeeld graag een prequel gelezen over de allereerste spelen en de gedachtegangen en voorbereidingen daar naar toe. Of eventueel zelfs het jaar van Haymitch.

‘… De districten hebben altijd iets barbaars gehad. Je eigen vader zei altijd dat die mensen alleen water drinken omdat het geen bloed regent. Het is gevaarlijk om dat te negeren, Coriolanus.’

Het eerste waar ik meteen naar op zoek was in dit boek waren referenties naar de originele trilogie. En die waren er. Mijn boek loopt over van de post-its met daarop teksten waarbij mijn innerlijke fangirl terug naar boven komt. Ik las De hongerspelen een achttal jaar terug, dus na het herlezen en herbekijken van de boeken en films, kon ik niet wachten om nog meer hints te ontdekken over de originele trilogie. Ik moet zeggen, de referenties waren echt on point. Ik vond het echt fantastisch om telkens hier en daar wat kleine hints terug te vinden. Mijn 15-jarige-ik kwam al weer helemaal boven drijven. Heel veel kippenvel bij The hanging tree-scène trouwens.

Daarnaast was ik ook alweer helemaal omver geblazen door één de schrijfstijl van Suzanne Collins én de vertaling van Maria Postema. Acht jaar geleden las ik de trilogie in het Nederlands, twee maand terug las ik ze opnieuw in het Engels; en ik moet zeggen dat ik geen enkel probleem had om voor deze prequel terug te switchen naar het Nederlands. De vertaling is ontzettend goed neergezet, net als de vormgeving en lay-out van dit boek.

Ook de wereldopbouw was weer helemaal perfect. Hier had ik ook niets anders verwacht van Collins. Alhoewel het toch spannend afwachten was na al die jaren. Je kan alles, net zoals bij de originele trilogie, heel goed voor ogen zien. Je wordt als het ware terug gekatapulteerd in de tijd, ook al zie je nog heel wat aspecten van het Panem 64 jaar later. Bepaalde plaatsen zal je herkennen, bepaalde zijn helemaal anders. Maar tegelijkertijd ook heel confronterend hoe weinig district 12 veranderd is na 64 jaar. Ik stond echt versteld van deze neerzetting, dus dat was echt een erg goed uitgewerkt element van het boek.

---

Desondanks alle lof hierboven, was ik toch gedeeltelijk teleurgesteld door deze prequel. Wanneer je de originele trilogie gelezen hebt, en daar ga ik van uit als je de prequel gaat lezen, dan merk je dat opbouw van het verhaal helemaal anders verloopt. Bij De ballade van slangen en zangvogels had ik op een bepaald moment echt moeite met het ontcijferen waar dit boek exact naar toe ging. Ik las dit boek samen met een vriendin, waarbij we afspraken om iedere dag zes hoofdstukken te lezen. Ik moet toegeven dat de laatste twee sessies toch wat doorzettingsvermogen vroegen. Het las enorm vlot maar de spanning en vooruitgang van het verhaal lieten soms aardig de wensen over.

Eerder zei ik reeds dat Snow een erg interessant personage is om te bestuderen. Zeker wat het nature-nurture principe betreft. Worden eigenschappen van een persoon gevormd door genetica of door ons milieu/omgeving? Deze vraag kan je niet volledig beantwoorden door het lezen van deze prequel maar het was wel enorm interessant om hier over na te denken. Daarnaast is hij totaal niet likeable, maar voor dit soort prequel hoeft dit zeker niet. Zo vond ik het best interessant dat je kenmerken van Snow herkent op zowel 18-jarige leeftijd als 82-jarige leeftijd. Maar aan de andere kant vond ik het ook heel moeilijk om Snow te doorgronden. Soms vond ik zijn acties en bedenkingen erg wisselend, zodat het voor mij moeilijk werd om Snow volledig te leren kennen. Daarnaast zit er ook gigantisch veel tijd tussen deze prequel en de originele trilogie, waardoor er nog heel veel moet en ook zal gebeuren om Snow te maken tot wie hij nu is. Aan de andere kant geeft het einde van dit boek stof tot nadenken en ruimte tot eigen interpretatie. Zelf vind ik dat er nog een epiloog aan toegevoegd mocht worden een kleine tijd voor de 74e hongerspelen en dus de originele trilogie. Zo voelde het tijdsbestek niet zo groot aan als nu.

Wat de andere personages betreft vond ik Sejanus de meest interessante en had ik meer willen lezen over de evolutie van de band tussen Tigris en Snow. Die we reeds leerden kennen in de originele trilogie.

Ik voel dat dit een lange recensie wordt want ik heb echt nog veel bedenkingen bij dit verhaal. Zo vond ik de band tussen Lucy Gray en Snow op meerdere momenten vreemd aanvoelen. Zo kon ik ook Lucy niet volledig doorgronden en plaatsen in deze trilogie. Ik vind het fantastisch dat ze zo anders is dan Katniss, maar toch. Ook vond ik de weergave van de spelen echt minder dan ik had verwacht. Ik heb het gevoel dat de 10e hongerspelen veel wreder waren dan die we te zien krijgen in de originele trilogie. Maar dit voelt jammer genoeg niet zo aan aangezien we er niet middenin zitten. Ik had nog wat meer willen lezen over de mentoren en vooral een kant van het volk tijdens het zien van de spelen. Ik ben normaal nooit echt fan van meerdere perspectieven, maar hier ging het hoogstwaarschijnlijk wel een meerwaarde gegeven hebben. Maar dan is het gevaar ook weer dat er niet voldoende gefocust wordt op Snow, wat wel de bedoeling is van De ballade van slangen en zangvogels.

Daarnaast waren er ook nog heel wat vraagstukken op het einde, die ik liever opgelost had gezien.

Heel even moest hij lachen, vergat hij waar ze waren en onder welke treurige omstandigheden. Heel even was er alleen haar glimlach, de melodieuze cadans van haar stem en een zweem van een flirt. Toen ontplofte de wereld.

---

Kort samengevat

vond ik dit boek een leuke toevoeging aan de originele trilogie maar hier en daar mistte ik toch een aantal elementen die het voor mij tot een leuke leeservaring maken. Voor mij persoonlijk mocht Snow ondoorgrondbaar en mysterieus blijven. Hij heeft helemaal geen prequel nodig. Dit boek is wél interessant om te weten te komen hoe Panem er uit zag 64 jaar terug en hoe de hongerspelen geëvolueerd zijn tot nu. Al bij al heb ik er van genoten, maar toch had ik er op een of andere manier meer van verwacht.

---

Volg mij op Facebook / Instagram / Bloglovin / Pinterest / Goodreads

Ik wil Uitgeverij Best of YA heel erg bedanken voor het opsturen van een (digitaal) recensie-exemplaar. Dit heeft mijn recensie op geen enkel vlak beïnvloedt. Meer informatie over mijn recensiebeleid vind je hier. Indien je het boek aankoopt via onderstaande bestelknop krijg ik hiervoor een minieme bijdrage. Jij betaalt hier niets extra voor *pinky promise*. Dit bedrag gebruik ik om mijn blog verder te onderhouden.