‘Zullen we het liefde noemen?’ is de nieuwe psychologische thriller van Tine Bergen. De auteur vroeg mij om mee te doen aan de blogtour en aangezien ik erg genoten heb van haar eerdere serie Het College,kon ik dit boek niet weerstaan.

Het is haar job om mensen te leren hoe ze omstandigheden die ze niet kunnen veranderen, kunnen aanvaarden. Hoe ze gevolgen van die omstandigheden kunnen aanvaarden. Niet voor het eerst vraagt ze zich af waar zij het recht vandaan haalt te pretenderen dat ze weet hoe een mens dat in godsnaam moet doen.

Na het lezen van haar eerdere serie Het College, wist ik het meteen: Tine Bergen kan schrijven. En dat bewijst ze meteen vanaf de eerste pagina. De auteur schrijft op een zodanige manier dat het moeilijk wordt om het boek naast je te leggen. De spanning wordt telkens met iedere zin opgebouwd waardoor je steeds naar een hoger spanningslevel wordt getild. Ik ben echt helemaal weg van dit soort schrijfstijl. Het zorgt ervoor dat je leeservaring van dit verhaal zó anders is. Het maakt mij enorm nieuwsgierig naar andere werken van haar zoals ‘Merg’ en ‘Vissen praten niet’. Ik las het boek in een drietal dagen uit, en als ik meer tijd had gehad dan was hij waarschijnlijk in één dag uit. Door de schrijfstijl, de korte hoofdstukken en de spanningsboog.

Vanaf de eerste pagina word je meteen ondergedompeld in de actie: het ongeluk. ‘Zullen we het liefde noemen’ gaat over Esther en haar gezin. En het mysterie rond de dood van haar overbuurman. En wat heeft haar achtjarige zoon hiermee te maken? Er wordt heel wat gespeculeerd, dus tot het einde van het verhaal blijf je steeds op het puntje van je stoel zitten om de ontknoping te weten te komen. Het is een psychologische thriller dus uiteraard ligt de focus op het psychologische aspect van dit verhaal, en wat is dit gelukt. Door de schrijfstijl (ik kan er maar niet over ophouden, ik weet het), het vertelperspectief maar ook de wissel tussen heden en verleden leer je Esther en haar kijk op haar gezin helemaal kennen. Het verhaal zet aan tot nadenken want wat als liefde niet genoeg is?

Esther houdt van haar man Stef en van haar kinderen, uiteraard. Ze houdt van haar vader, al zou ze dat soms liever niet willen. Want houdt haar vader wel van haar? En hoeveel houdt Esther van die andere man, Jack? Wanneer haar achtjarige zoon Linus de overbuurman doodrijdt, wijst alles eerst op een ongeluk. Dat gelooft Esther toch. Maar is dat wel zo? Want die overbuurman is ook wel de leerkracht die Linus vorig schooljaar het leven heel erg zuur maakte. De inspecteur die op de zaak wordt gezet doet zijn werk grondig, dus rest Esther geen andere keuze dan dit zelf ook te doen. Al moet ze daarvoor haar eigen leven wel heel scherp onder de loep nemen. Van hoeveel mensen kun je tegelijkertijd houden? En hoeveel doe je voor de mensen die je graag ziet?

Zoals ik daarnet reeds zei: door het psychologische aspect van dit verhaal in combinatie met de korte hoofdstukken, vertelperspectief, schrijfstijl, de tijdsverschillen, etc… wordt er een bepaalde spanningsboog gecreëerd. Je wilt telkens verder en verder en verder en verder… lezen. Je bent aan het wachten op de climax van het verhaal, de grote plotwending, het einde dat je met een open mond en grote ogen achterlaat. En dat gevoel bleef voor mij jammer genoeg uit. Je wordt door gans het verhaal geteased met hints en er worden bepaalde verwachtingen gecreëerd die naar mijn mening niet zijn waargemaakt. En dat vond ik best jammer. Het verhaal liet mij eerlijk gezegd met een vreemd gevoel achter. Alhoewel mijn leeservaring, zoals in het begin van deze recensie omschreven, erg goed was. Het was goed, begrijp mij niet verkeerd, maar het plot was niet van hetzelfde niveau als de rest van het verhaal. Door de elan van de rest van het verhaal had ik gewoon dat tikkeltje meer verwacht.

Esther loopt langzaam weg van de bushalte terwijl ze het zichzelf afvraagt. Of ze het echt zoveel beter doet. Of ze niet net hetzelfde doet als haar ouders: haar gezin vernielen omdat ze haar eigen noden belangrijker vindt, heel goed wetend dat ze dat niet zijn. Hoe naïef was ze om te denken dat je kan ontsnappen aan je genen?

Conclusie

‘Zullen we het liefde noemen?’ is een psychologische thriller in een redelijk eenvoudige setting. Ook al was ik niet zo’n fan van de ontknoping van dit verhaal, toch heb ik enorm van deze thriller genoten. Tine Bergen heeft er voor gezorgd dat ik telkens op het puntje van mijn stoel zat, en dat is wat elke thriller zou moeten veroorzaken. Het heeft mij alleszins benieuwd gemaakt naar ‘Vissen praten niet’ en ‘Merg’!

Volg mij op Facebook / Instagram / Bloglovin / Pinterest / Goodreads

Ik wil Uitgeverij Vrijdag heel erg bedanken voor het opsturen van een (digitaal) recensie-exemplaar. Dit heeft mijn recensie op geen enkel vlak beïnvloedt. Meer informatie over mijn recensiebeleid vind je hier. Indien je het boek aankoopt via onderstaande bestelknop krijg ik hiervoor een zeer minieme bijdrage. Jij betaalt hier niets extra voor *pinky promise*. Dit bedrag gebruik ik om mijn blog verder te onderhouden.